Po tym, jak w 2013 roku chińska drużyna ostatecznie zawiodła kibiców, przegrywając z o wiele słabszą drużyną Tajlandii aż 1:5, głowa państwa Xi Jinping postanowił zrobić porządek w krajowym, futbolowym światku. Cztery lata (od 2009 do 2013) trwało śledztwo w sprawie korupcji i łapownictwa, zwieńczeniem którego było 50 aresztowań, 33 dożywotnie dyskwalifikacje dla zawodników, sędziów i menedżerów, oraz spadki drużyn do niższych lig.

Dwaj byli prezesi Federacji Futbolu w Chinach i były kapitan reprezentacji trafili do więzienia na dziesięć lat, a czterej zawodnicy reprezentacji otrzymali kary wysokich grzywien i pozbawienia wolności do sześciu lat. Znanemu sędziemu Lu Jun groziła kara śmierci (okazało się, że wziął łapówki w siedmiu meczach w łącznej kwocie 128 000 dolarów), ale ostatecznie usłyszał wyrok pięciu i pół roku więzienia oraz karę grzywny. Teraz, gdy już rozprawiono się ze zgniłym systemem, Xi Jinping oczekuje od chińskich graczy w piłkę nożną wielkich sukcesów. Bo jak nie...

W 2010 roku na Mistrzostwach Świata w RPA reprezentacja Korei Północnej poniosła druzgocącą klęskę z portugalską drużyną, przegrywając w stosunku 0:7.

W kraju na piłkarzy posypały się gromy, ale trener reprezentacji, Kim Jong-hun wziął winę na siebie, mówiąc, że to on nie potrafił właściwie przekazać strategii gry swoim graczom.

Prawdopodobnie uratował on graczy przed bardziej poważnymi karami - wiadomo, że w przypadku poprzednich niepowodzeń w 1966 roku cała reprezentacja kraju w piłce nożnej została wysłana do obozów pracy. Tym razem do obozu trafił jedynie trener.

Mistrzostwa Świata w Republice Południowej Afryki w 2010 roku zakończyły się niepowodzeniem nie tylko dla reprezentacji Korei Północnej, ale także reprezentacji Nigerii, która w turnieju zajęła ostatnie miejsce w swojej grupie. Nigeryjczycy przegrali z Argentyną (0:1), z Grecją (1:2) i zremisowali z Koreą Południową (2:2). Prezydent Nigerii Goodluck Jonathan był bardzo niezadowolony i podjął zdecydowane kroki w celu reorganizacji piłki nożnej w kraju. Gracze reprezentacji oraz Federacja Piłkarska Nigerii byli zmuszeni przeprosić fanów i rząd tego kraju. Ponadto reprezentacji w piłce nożnej zakazano brania udziału w jakichkolwiek rozgrywkach przez kolejne dwa lata.

Takiego obrotu sprawy po przegranym meczu nikt się nie spodziewał: od 14 do 20 lipca 1969 miał miejsce rzeczywisty konflikt zbrojny między Salwadorem a Hondurasem, zwany "wojną futbolową". Bezpośrednią przyczyną konfliktu była przegrana reprezentacji Hondurasu z Salwadorem (0:3) w meczu w czasie eliminacji do mistrzostw świata w piłce nożnej, 15 czerwca 1969 r. Meczowi towarzyszyły zamieszki. W Salwadorze zostali pobici piłkarze Hondurasu i ich kibice, spalono flagi Hondurasu; w odpowiedzi na to w Hondurasie miały miejsce ataki na Salwadorczyków. 14 lipca armia Salwadoru zaatakowała Honduras.

Wojna była krótkotrwała, ale kosztowna dla obu stron. Zginęło w niej około 2 tysiące ludzi.

W 1952 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach reprezentacja ZSRR w piłce nożnej grała z nowym składem przeciwko reprezentacji Jugosławii. Pierwsze spotkanie zakończyło się remisem 5:5. Drugie spotkanie radzieccy zawodnicy przegrali z Jugosławią 1:3. Jugosłowianie byli srebrnymi medalistami poprzednich igrzysk olimpijskich i bardzo doświadczonymi graczami. Radzieckim sportowcom doświadczenia nie wystarczyło. W tym czasie Tito wyprowadził Jugosławię ze wspólnoty państw socjalistycznych i spotkanie reprezentacji tych państw na boisku traktowano nie jak wydarzenie sportowe, a polityczne. Kiedy piłkarze wrócili do domu, oczekiwały na nich sankcje: przegraną potraktowano jak przestępstwo polityczne. "Kozłem ofiarnym" został wojskowy klub CDSA Moskwa (obecnie CSKA Moskwa), z którego w większości rekrutowali się zawodnicy reprezentacji. Reprezentacja została rozwiązana, a gracze zostali przydzieleni do innych drużyn. Niektórych graczy i menedżerów - w tym trenera Borisa Arkadieva - pozbawiono tytułu Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR.

1994 rok - Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej rozgrywane były w USA.
W 34. minucie grupowego meczu Stany Zjednoczone – Kolumbia z lewej strony dośrodkował piłkę amerykański pomocnik, John Harkes. Próbujący przeciąć dośrodkowanie wślizgiem Anders Escobar interweniował na tyle niefortunnie, że skierował piłkę do własnej bramki. Kiedy załamany podnosił się z murawy, nie wiedział, że właśnie wydał na siebie wyrok śmierci.
Gdyby Kolumbia zremisowała ten mecz, mogłaby wyjść z grupy. Porażka przekreślała ich szans na awans.
Kilkanaście dni później do baru, w którym siedział obrońca Kolumbii weszło trzech mężczyzn. Jeden z nich wyciągnął broń i oddał 12 strzałów w kierunku Escobara. Za każdym razem, gdy pociągał za spust, krzyczał "Gol"!