Nie mogę i nie zamierzam ranić
Ciebie i ciebie, jej i też jego
Gdy zranię, to jest mi źle z tym żyć
Tak bardzo niszczy to moje ego.

Chciałabym winę moją dziś spłacić
By spać spokojnie, jak małe dziecko
Nie każdy ktoś chce dar ten przyjąć
Może to robię nieelegancko?

Może powinnam na grochu klęknąć
I płaczem prosić o przebaczenie?
Czy to odpuścić cichutko jęknąć
Zostawić takiego na arenie?

Czy nie wystarczy szczere przepraszam
To niechcący, nie z premedytacją
Wiem, skrzywdziłam - ogień tak dogaszam
Lecz nie spotykam się z akceptacją.

W tym wierszu nie chodzi o mnie, ale czasami byłam świadkiem takich sytuacji, że ktoś niechcący chlapnął o jedno słowo za dużo, którym komuś sprawił przykrość i mimo szczerych przeprosin, że nie chciał zranić i winę bierze na klatę, to jednak nie udaje mu się załagodzić tej gafy, ponieważ obrażona osoba nie przyjmuje przeprosin.

https://www.youtube.com/watch?v=qNIbRKeoDZ8

:ethordin
Ale ona go wcale nie przeprasza, tylko każe mu wracać do domu.

:empatyczna ale mu wybacza i tak mi się skojarzyło

:ethordin
On nawet ją nie prosił o wybaczenie i się wcale mu nie dziwię.